1 września, 2019
1 września, 2019
Preparaty interferonu są szeroko stosowane w medycynie. Działanie interferonów jest pośrednie – aktywacja określonych receptorów przez interferony powoduje kaskadę procesów komórkowych prowadzącą do indukcji określonych genów stymulowanych przez interferony, które kodują syntezę wielu białek, które z kolei zapewniają działanie przeciwwirusowe, przeciwnowotworowe i przeciw proliferacyjne. Białka indukowane przez interferony obejmują: enzymy, czynniki transkrypcyjne, glikoproteiny na powierzchni komórki, cytokiny, chemokiny i inne czynniki, które nadal są badane. Wytwarzanie interferonów przez komórki jest przejściowe, tymczasowe – „ciche” normalnie geny interferonu są indukowane przez działanie produktów pochodzenia wirusowego i mikrobiologicznego oraz induktorów chemicznych.
Interferony są podzielone na trzy typy (α, β i γ), które są związane z pewnymi funkcjami i pewnymi komórkami je produkującymi. Interferony α i β, pomimo znaczących różnic strukturalnych, mają wspólne receptory i podobne funkcje. Razem są one również nazywane interferonami typu I lub interferonami stabilnymi w kwasie, w przeciwieństwie do interferonu γ, który ma swoje własne receptory i częściowo różne funkcje (jest również znany jako interferon II lub interferon niestabilny kwasowo).
Interferon α (zidentyfikowano ponad 20 jego podtypów) – główny interferon, który jest syntetyzowany w hodowli leukocytów indukowanych przez wirusa. Głównymi producentami IFN-α są plazmacytoidalne komórki dendrytyczne, monocyty w znacznym stopniu przyczyniają się do zdolności krwi do wytwarzania IFN-α. Jego główne funkcje to aktywność przeciwwirusowa i aktywacja naturalnych zabójców.
Interferon β jest głównym interferonem wytwarzanym przez hodowlę fibroblastów indukowaną przez dwuniciowy RNA. Jego głównymi producentami są fibroblasty, komórki nabłonkowe i makrofagi, główną funkcją jest aktywność przeciwwirusowa.
Interferon γ jest głównym interferonem wytwarzanym przez stymulowaną immunologicznie (mitogen lub antygen) hodowlę limfocytów. Głównymi komórkami produkującymi IFN-γ są limfocyty T. Główną funkcją interferonu gamma jest immunoregulacja (w tym aktywacja makrofagów, amplifikacja odpowiedzi Th1, indukcja ekspresji antygenów głównego kompleksu zgodności tkankowej typu II na komórkach prezentujących antygen itp.); podobnie jak inne interferony, wykazuje działanie przeciwwirusowe i antyproliferacyjne. Wszystkie komórki zwierzęce są zdolne do wytwarzania interferonów, niektóre komórki (leukocyty i fibroblasty) mogą wytwarzać więcej niż jeden typ – zarówno IFN-α, jak i IFN-β.
Badanie parametrów statusu interferonu pozwala zidentyfikować niewydolność układu interferonu. Ocena wykrytych zmian może służyć jako wskazówka w diagnozowaniu, leczeniu i prognozowaniu chorób o etiologii zarówno wirusowej, jak i niewirusowej. Zdrowi ludzie charakteryzują się niskim poziomem interferonu w surowicy i wysokimi wartościami indukowanej syntezy interferonów. Stresowi i ostrym infekcjom wirusowym, stanom alergicznym towarzyszy wzrost poziomu krążącego interferonu oraz obniżenie poziomu indukowanej produkcji interferonów alfa i gamma przez leukocyty. W astmie oskrzelowej czy pokrzywce poziom krążącego interferonu koreluje z nasileniem choroby.
Przewlekłym infekcjom wirusowym (opryszczka, zapalenie wątroby), stwardnieniu rozsianemu towarzyszy tłumienie wszystkich wskaźników statusu interferonu. Choroby autoimmunologiczne (toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów) charakteryzują się tłumieniem indukowanego wytwarzania interferonu alfa. Ostrej białaczce limfocytowej, nowotworom złośliwym towarzyszy tłumienie indukowanego wytwarzania interferonu gamma. Wyniki badania statusu interferonu należy rozważyć w połączeniu z innymi danymi laboratoryjnymi oraz obrazem klinicznym. Spadek produkcji interferonu alfa i gamma, który może być zarówno przyczyną, jak i konsekwencją ostrych i przewlekłych chorób wirusowych, wskazuje na wrodzony lub nabyty niedobór interferonu i może być uważany za wskazanie do leczenia stymulującego interferon. Normalizacja wskaźników statusu interferonu zwykle pokrywa się z procesami rekonwalescencji. U osób w wieku powyżej 50 lat relatywnie częściej wykrywa się niedobór układu interferonu. Badanie parametrów statusu interferonu z określeniem wrażliwości na leki służy do wyboru skutecznej terapii przy użyciu egzogennych preparatów interferonu, induktorów interferonu i immunomodulatorów.
Poniżej przedstawię właściwości najczęściej stosowanych substancji. Co warto podkreślić, większość preparatów nie ma skutków ubocznych poza klasycznym ryzykiem nadwrażliwości na preparat. Niektóre z nich mogą być stosowane w ciąży, większość jest odpowiednia dla dzieci.
Substancja ma działanie immunoregulacyjne, detoksykacyjne, hepatoprotekcyjne i powoduje inaktywację wolnych rodników i związków nadtlenkowych. Koryguje stan układu odpornościowego, przywraca równowagę reakcji oksydacyjno-przeciwutleniających organizmu i pomaga przezwyciężyć oporność wielolekową komórek nowotworowych za pośrednictwem białek transbłonowej pompy transportowej komórki. Działanie leku zaczyna się rozwijać w ciągu 2-3 godzin (szybka faza) i trwa do 4 miesięcy (średnie i wolne fazy).
Podczas szybkiej fazy (czas trwania – do 2-3 dni) objawia się przede wszystkim działanie detoksykacyjne – ochrona organizmu przed przeciwutleniaczem jest zwiększona dzięki stymulacji produkcji ceruloplazminy, laktoferyny, aktywności katalazy; lek normalizuje peroksydację lipidów, hamuje rozkład fosfolipidów błony komórkowej i syntezę kwasu arachidonowego, a następnie spadek cholesterolu we krwi i produkcję mediatorów zapalnych. W przypadku toksycznego i zakaźnego uszkodzenia wątroby lek zapobiega cytolizie, zmniejsza aktywność transaminaz i poziom bilirubiny w surowicy krwi.
Podczas fazy środkowej (rozpoczyna się od 2-3 dni, czas trwania – do 7-10 dni) reakcje fagocytozy i śmierci bakterii wewnątrzkomórkowych i wirusów nasilają się.
Podczas fazy wolnej (zaczyna się rozwijać w ciągu 7–10 dni, trwającej do 4 miesięcy) objawia się działanie immunoregulacyjne – przywrócenie upośledzonych wskaźników odporności komórkowej i humoralnej. W tym okresie obserwuje się normalizację wskaźnika immunoregulacyjnego, odnotowuje się wzrost produkcji swoistych przeciwciał. Wpływ leku na wytwarzanie swoistych przeciwciał przeciwwirusowych i przeciwbakteryjnych jest równoważny działaniu szczepionek terapeutycznych. W przeciwieństwie do tych ostatnich, lek nie wpływa znacząco na wytwarzanie przeciwciał na odczynniki klasy IgE i nie wzmacnia natychmiastowej reakcji nadwrażliwości, stymuluje tworzenie IgA w przypadku wrodzonej niewydolności.
Substancja skutecznie tłumi oporność komórek nowotworowych na wiele leków i zwiększa ich wrażliwość na leki chemioterapeutyczne.
Wpływa na funkcjonalną i metaboliczną aktywność makrofagów. W chorobach zapalnych odwracalnie hamuje nadmierną syntezę czynnika martwicy nowotworów, IL-1 i innych prozapalnych cytokin, reaktywnych form tlenu przez nadaktywne makrofagi, które określają stopień reakcji zapalnych, ich cykliczność i nasilenie zatrucia przez 6-8 godzin. Normalizacja stanu funkcjonalnego makrofagów prowadzi do przywrócenia ich funkcji prezentujących antygen oraz regulacyjnych, zmniejszając poziom autoagresji.
Stymuluje aktywność bakteriobójczą granulocytów obojętnochłonnych, zwiększając fagocytozę i zwiększając niespecyficzną odporność organizmu na choroby zakaźne.
Generalnie jest to preparat immunomodulujący i przeciwzapalny stosowany ze wskazaniami:
Ludzki rekombinowany interferon alfa-2b ma właściwości przeciwwirusowe, immunomodulujące, antyproliferacyjne, hamuje replikację wirusów RNA i DNA. Immunomodulujące właściwości interferonu alfa-2b, takie jak zwiększona aktywność fagocytarna makrofagów, zwiększona swoista cytotoksyczność limfocytów wobec komórek docelowych, determinują jej pośrednią aktywność przeciwbakteryjną.
W obecności kwasu askorbinowego i octanu alfa-tokoferolu wzrasta specyficzna aktywność przeciwwirusowa interferonu alfa-2b, jego działanie immunomodulujące jest wzmocnione, co umożliwia zwiększenie skuteczności własnej odpowiedzi immunologicznej organizmu na patogenne mikroorganizmy. Podczas stosowania leku wzrasta poziom wydzielniczych immunoglobulin klasy A, poziom immunoglobuliny E jest znormalizowany, przywracane jest funkcjonowanie endogennego układu interferonu alfa-2b. Kwas askorbinowy i octan alfa-tokoferolu, będąc wysoce aktywnymi przeciwutleniaczami, mają właściwości przeciwzapalne, stabilizujące błony, a także regenerujące. Ustalono, że przy zastosowaniu nie występują działania niepożądane, które występują przy pozajelitowym podawaniu preparatów interferonu alfa-2b i nie powstają przeciwciała, neutralizujące aktywność przeciwwirusowa interferonu alfa-2b. Zastosowanie preparatu jako części złożonej terapii pozwala zmniejszyć dawki terapeutyczne leków przeciwbakteryjnych i hormonalnych, a także zmniejszyć toksyczne działanie tej terapii.
Wskazania:
Bromek azoksymery ma złożone działanie immunomodulujące, detoksykujące, przeciwutleniając i umiarkowane działanie przeciwzapalne.
Podstawą mechanizmu immunomodulującego działania bromku azoksimeru jest bezpośredni wpływ na komórki fagocytujące i naturalnych zabójców, a także stymulacja tworzenia przeciwciał oraz syntezy interferonu alfa i interferonu gamma. Detoksykacja i właściwości przeciwutleniające bromku azoksimeru są w dużej mierze determinowane przez strukturę i charakter molekularny preparatu.
Bromek azoksimeru zwiększa odporność organizmu na miejscowe i uogólnione infekcje o etiologii bakteryjnej, grzybiczej i wirusowej. Przywraca odporność w wtórnych stanach niedoboru odporności spowodowanych różnymi infekcjami, urazami, powikłaniami po operacjach, oparzeniami, chorobami autoimmunologicznymi, nowotworami złośliwymi, stosowaniem środków chemioterapeutycznych, cytostatyków czy hormonów steroidowych.
Charakterystyczną cechą bromku azoksimeru do stosowania miejscowego (donosowo, podjęzykowo) jest zdolność do aktywacji czynników wczesnej obrony organizmu przed infekcją: lek stymuluje bakteriobójcze właściwości neutrofili i makrofagów, zwiększa ich zdolność do wchłaniania bakterii oraz zwiększa właściwości bakteriobójcze śliny i wydzielania błon śluzowych górnych dróg oddechowych.
Bromek azoksimeru blokuje rozpuszczalne toksyczne substancje i mikrocząstki, ma zdolność usuwania toksyn, soli metali ciężkich z organizmu, hamuje peroksydację lipidów, zarówno poprzez wychwytywanie wolnych rodników, jak i eliminację aktywnych jonów Fe 2+ . Bromek azoksimeru zmniejsza odpowiedź zapalną poprzez normalizację syntezy cytokin pro i przeciwzapalnych. Jest dobrze tolerowany, nie ma działania mitogennego, poliklonalnego, właściwości antygenowych, nie ma działania alergizującego, mutagennego, embriotoksycznego, teratogennego i rakotwórczego. Bromek azoksimeru jest bezwonny i bez smaku, nie ma miejscowego działania drażniącego po nałożeniu na błony śluzowe nosa i gardła.
Zastosowanie:
Do zapobiegania (monoterapia):
Preparat normalizujący procesy metaboliczne, regulujący procesy redoks, immunostymulujący.
Wpływa na wewnątrzkomórkowe procesy metabolizmu tiolowego, stan redoks komórek. Ma zróżnicowany wpływ na komórki prwidłowe (stymulacja proliferacji i różnicowania) i transformowane (indukcja apoptozy – genetycznie zaprogramowana śmierć komórki). Ma wysoki tropizm do komórek narządów centralnych układu odpornościowego i układu tkanek limfatycznych; stymuluje procesy erytropoezy, limfopoezy i monocytopoezy granulocytów; aktywuje system fagocytozy (w tym w stanach niedoboru odporności), pomaga przywrócić poziom neutrofili, monocytów, limfocytów i funkcjonalną aktywność makrofagów tkankowych we krwi obwodowej. Ma stymulujący wpływ na kaskadowe mechanizmy fosforanowej modyfikacji głównych białek systemów przekazujących sygnał; powoduje inicjację układu cytokin (w tym endogenną produkcję interleukiny-1, interleukiny-6, czynnika martwicy nowotworów, erytropoetyny), reprodukcję efektów interleukiny-2 poprzez indukcję ekspresji jej receptorów.
Wskazania:
Wtórne stany niedoboru odporności związane z promieniowaniem, czynnikami chemicznymi i zakaźnymi (zapobieganie i leczenie); przywrócenie reakcji immunologicznych i hematopoezy szpiku kostnego, zwiększenie odporności organizmu na różne działania patologiczne – czynniki zakaźne, czynniki chemiczne i / lub fizyczne (w tym zatrucie, promieniowanie), grypa, wirusowe zapalenie wątroby (B i C), lekowe zapalenie wątroby, przerzutowe uszkodzenie wątroby, rak wątrobowokomórkowy, alkoholowa choroba wątroby, infekcje układu moczowo-płciowego, gruźlica płuc, posocznica, choroby autoimmunologiczne; zapobieganie pooperacyjnym ropnym powikłaniom; w celu zwiększenia skuteczności antybiotykoterapii w przewlekłych obturacyjnych chorobach płuc.
Octan akeglonu megluminy jest induktorem interferonu o niskiej masie cząsteczkowej, który determinuje szeroki zakres jego aktywności biologicznej (przeciwwirusowe, immunomodulujące, przeciwzapalne).
Głównymi komórkami produkującymi interferon po podaniu leku są makrofagi, limfocyty T i B. Lek indukuje wysokie miana interferonu w narządach i tkankach zawierających elementy limfoidalne (śledziona, wątroba, płuca), aktywuje komórki macierzyste szpiku kostnego, stymulując tworzenie granulocytów. Preparat aktywuje limfocyty T i komórki NK, normalizuje równowagę między subpopulacjami pomocników T i supresorów T. Zwiększa aktywność interferonów α.
Działa bezpośrednio przeciwwirusowo, hamując reprodukcję wirusa we wczesnych stadiach (1-5 dni) procesu zakaźnego, zmniejszając zakaźność potomstwa wirusowego, prowadząc do tworzenia wadliwych cząstek wirusowych. Zwiększa nieswoistą odporność organizmu na infekcje wirusowe i bakteryjne.
Jest skuteczny przeciwko kleszczowemu zapaleniu mózgu, grypie, zapaleniu wątroby, opryszczce, wirusowi cytomegalii, ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności, wirusowi brodawczaka i innym wirusom. W ostrym wirusowym zapaleniu wątroby zapobiega przejściu chorób w postać przewlekłą. Na etapie pierwotnych objawów zakażenia HIV pomaga ustabilizować wskaźniki odporności.
Ustalono wysoką skuteczność leku w kompleksowym leczeniu ostrych i przewlekłych zakażeń bakteryjnych (neuroinfekcja, chlamydia, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, powikłania pooperacyjne, zakażenia układu moczowo-płciowego, wrzód trawienny) jako składnik immunoterapii. Octan aklodonu megluminy jest wysoce skuteczny w chorobach reumatycznych i układowych tkanki łącznej, hamując reakcje autoimmunologiczne i zapewniając działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe.
